Vandaag viel het mij op dat mijn vloer scheef afloopt. Ik merkte dat ik de hele dag aan mijn bureaustoel moest aanschuiven. Langzaam maar zeker rolt deze naar achteren, weg van de tafel. Als ik ga staan kan ik het volgens mij een beetje voelen. Ik weet het niet zeker of ik het me inbeeld, maar volgens mij loopt mijn vloer inderdaad scheef af. Ik voel me een beetje uit balans, ietwat zeeziek. Een waterpas kon mijn vermoeden niet bevestigen, maar het gevoel blijft mij bekruipen.
Volgens mij had ik ook nooit zo veel ruimte tussen mijn bureau en het aanrecht. En het voelt tegelijkertijd verrassend krap tussen mijn bureau en de kast daarachter. Kan het zo zijn dat mijn meubels stukje bij beetje verschuiven, zo door de dag heen? De poten van mijn bijzettafeltje maken diepe indrukken op het tapijt eronder. Soms zie ik de indrukken staan naast de poten. Misschien heb ik het tafeltje per ongeluk aangestoten, maar misschien is het ook verschoven door de helling in mijn kamer. Als voorzorgsmaatregel heb ik besloten om iedere dag mijn meubels vijf centimeter de helling op te schuiven.
Mijn boekenkast heb ik voor de zekerheid ook maar een kwartslag gedraaid, zodat de lange zijde nu met de helling mee loopt. Zo weet ik zeker dat de boeken niet van hun planken zullen glijden, of erger dat de gehele boekenkast omver kukelt. Ik weet overigens niet zeker of deze omver was gevallen. Ik gaf de kast wat duwtjes en toen zag ik de bovenkant zo heen en weer wiegen alsof deze wankel stond. Misschien gebeurt dat bij elke boekenkast waar je tegenaan duwt, maar voor de zekerheid heb ik hem dus maar gedraaid.
Ik wou dat ik gewoon kon vergeten dat mijn kamer schuin afloopt. ‘S nachts lig ik ook niet lekker omdat ik niet goed plat kan liggen. Ik heb kleine latjes onder de lage zijde van mijn bed geplaatst, maar het voelt net niet genoeg. En als ik er meer latjes bij leg hel ik plotseling naar de andere kant. Het is alsof iemand mij er aan heeft herinnerd dat ik handmatig moet ademen, en dat ik het niet meer omgedraaid krijg. Mijn vloer loopt schuin af en ik krijg het maar niet uit mijn hoofd.
Meer de deur uit gaan lijkt te helpen. Ik zoek vaker vrienden op. Ik blijf laat en ik ratel veel. Maar als zij aan het woord zijn, dan komt de boodschap vaak niet binnen, en zit ik dan mijn gewicht te verplaatsen om het verschil in de vloer te voelen. Soms ben ik het in een dronken roes op de fiets vergeten, maar eer ik mijn deur weer op slot draai word ik er al aan herinnerd.
Vandaag liet ik mijn potlood vallen. Mijn ogen staarden naar een leeg document op mijn computerscherm. De vingers van mijn rechterhand speelden met het potlood. Toen liet ik het vallen, en het rolde zo de helling af. En toen viel het potlood in de gapende zwarte krocht aan het einde van de helling. Ik hoorde het potlood niet de bodem raken.
Het is er zo eentje waar je voor altijd in kan vallen.
Sleeptalking 